Hoe gastvrij is.......

Wat later dan anders hebben we nu de tijd om een verhaaltje voor ons reisblog te schrijven. Dat heeft zo z’n reden, maar daarover later wat meer.

Vanuit Tupelo hebben we gisteren de Natchez Trace Parkway opgezocht om ons volgende reisdoel Jackson te bereiken. De Parkway een prachtige 2-baans weg door het groen heeft een hele geschiedenis. Bison kuddes, verschillende indianenstammen, postroute en meer van dat alles is in woord en beeld terug te vinden op veel plaatsen langs deze route. 

Tegen lunchtijd kwamen we aan in een gehucht langs deze weg genaamd French  Camp. Hier lijkt het of de tijd stilgestaan  heeft. Het handjevol mensen wat hier  woont doet er alles aan om de  geschiedenis te bewaren en mettertijd is  hier een soort van openluchtmuseum  ontstaan.

Na de lunch hebben we onze weg  vervolgd en kwamen we wat later op de  middag aan in Jackson. Ons hotel, The Old Capitol Inn, hadden we snel gevonden en even werd door ons wat verwonderd gekeken omdat het er wat anders uitzag dan we gewend waren.
Maar, eenmaal binnen, werden we aangenaam verrast door de inrichting en de hartelijke ontvangst. De kamers, we hebben er inmiddels meer gezien, zijn werkelijk pareltjes.

Na ons wat opgefrist te hebben besloten we een hapje te gaan eten. Gewoon, te voet, niet te ver weg, om de hoek in Capitol Street. 
In deze stad, maar in de meeste grote steden in het zuiden van de VS, is het rond het tijdstip van 18:00 uur aardig stil. Overdag wordt er gewerkt en is er volop beweging, ‘s avonds is het zelfs akelig stil en is er alleen binnen wat te doen waar de airco aan staat. De meesten wonen buiten het centrum. Heel vreemd en het tegenovergestelde van plaatsen als New York, Boston en al die andere aan de oostkust.

Toen we op de hoek van Capitol stonden te kijken naar de straatnamen, kwam er een jogger aan. Hij zag ons staan en informeerde of hij ons ergens mee kon helpen en vroeg waar we vandaan kwamen. We vertelden in een zin wat we hier deden en dat we op zoek waren naar een restaurantje, niet te fancy. Volgens hem bevonden we ons in de goede straat en moesten we een beetje verderop zijn. Hij liep weer door en zei: ”Ik ben de gouvernuer van Mississippi. Welkom in onze stad, veel plezier en smakelijk eten”.

Wat verderop troffen we een kunstenaar aan (Don Jacobs, http://www.donjacobs.net)  die bezig was met werk wat hij in opdracht van de gemeente mocht uitvoeren: het beschilderen van electiriciteitskasten langs de kant van de weg. Hij was juist bezig met een afbeelding van Bo Diddley. Afijn, we raken in een geanimeerd gesprek.

Terwijl we daar zo staan, in een heel grote lege straat, komt er een huge grote SUV aangereden en stopt bij ons langs de kant van de weg. De deur gaat open en daar komt me toch een kleerkast uitstappen: “Hallo, ik ben Garry, een van de bodyguards van de gouverneur. De gouverneur heeft mij gevraagd jullie op te halen en naar een restaurant te brengen……….!?”. 

Wij wisten even niet wat ons overkwam. En degenen die Nathalie kennen weten wel dat die al helemaal niet in 7 sloten tegelijk trapt. Het duurde dus even voordat ze het een en ander vertrouwde. Maar, toen ook Don aangaf dat het te vertrouwen was, stapten we in….. Afijn, we zijn naar een restaurant gebracht waarvan het personeel al volledig geïnstrueerd was en hebben daar………….zo’n beetje alles afgeslagen wat ons aanbevolen werd. We hebben het heel simpel gehouden, zeker niet overdone en toen bleek ook nog eens dat alles al betaald was!

Komt daar tegen half 9 weer die grote SUV aanrijden met als opdracht ons op te halen en veilig terug te brengen naar het hotel. 

In het hotel aangekomen hebben we dit verhaal en nog veel meer andere verhalen gedeeld met Burkie, de toffe manager. Samen hebben we een bezoekje gebracht aan de wijn- en bierkelder van het hotel en hebben we met twee heel aardige dames uit Louisiana, de professors Millie en Marie van de Southeastern Louisiana University, nog lang na zitten praten in de lobby van het hotel.

Vanochtend, tijdens het fantastische ontbijt, hebben we dit nog even voortgezet. We hebben gegevens uitgewisseld en beloofd elkaar met raad en daad terzijde te staan als daar behoefte aan is (de beide dames bezoeken met regelmaat Europa). En, oh ja, tijdens het ontbijt belde Don de kunstenaar op. Via zijn oude vlam, die in het hotel werkt, wilde hij even Frans aan de lijn. Gewoon om te vragen of alles inderdaad gisteravond goed is gegaan en of wij misschien de mural hadden mogen bekijken die hij in de mansion van de gouverneur heeft mogen schilderen. Dat niet, maar wat een dag.